Zo, dat was het dan. Mijn laatste dag in Calabrië. Het was een dag van relaxtheid. (Ja, dat is nu officieel een woord geworden).
Je kan je voorstellen hoe het gaat: Al wat spullen inpakken, uitzoeken wat ik wel en niet meer ga gebruiken, een beetje de boel aan kant maken. Ik heb mijn laatste blogpost nog even af kunnen maken, die was groot zat. En zo, voor je het weet, is de ochtend alweer voorbij.
Op naar Milena, voor een allerlaatste keer dé italiaanse traditie; samen uitgebreid eten. Ze woont in Pellaro, een buitenwijk van Reggio Calabria, een half uurtje vanaf mijn stulpje.
We hebben om één uur afgesproken voor pizzaria “Mamas”, want, zo legt ze uit, het huis ga je niet vinden met Google Maps (ook al ligt het in de stad?). Stipt om één uur treffen we elkaar. Ik rij achter haar aan. Ze woont echt aan de rand van de stad, en inderdaad rijden we via weggetjes die mijn TomTom enkel als “lege vlakte” weet te bestempellen.
Maar ook zij woont weer mooi, zeg! Volledig vrijstaand (en groot!) huis op een heuveltje. Vreemd toch, dat ik in alle steden en dorpjes van die typische italiaanse appartementjes zie, maar alle mensen die ik deze vakantie heb ontmoet wonen prachtig.

huis_milena

milena_keuken

Milena had nog een aantal vrienden uitgenodigd. Pepe staat al druiven te plukken als we de auto voor het huis parkeren. Even later komen ook Antonio en Paula. Nou ja! Weer een internationaal gezelschap, want Paula is van orgine pools. Ze zijn al heel vaak in Amsterdam geweest, vertellen ze. (in perfect engels). Ze zijn allebei fotograaf, en hebben er exposities gehad.
Ook ditmaal komen er weer lekkere dingen op tafel. 🙂 Iets lasagne-achtigs, lekker brood, salade, quiche, olijven, een soort amandel-cake. Mama mia. We eten ons buikje rond. Daarna hangen we wat in de tuin rond. Voor een foto-wedstrijd over huisdieren wil het echtpaar graag Milena en haar hond op de gevoelige plaat leggen. Al die aandacht vindt Rocky geen énkel probleem!

fotomodel_rocky

Daarna trekken we ons terug naar de woonkamer, de koelte in. De luiken gaan dicht, zodat Milena een dia-serie kan laten zien die ze gemaakt heeft. Het zijn bewerkte dia’s, op verschillende manieren, plus een combinatie van graffiti-foto’s en collega’s. Heel verschillende plaatjes komen voorbij, sommige verbluffend mooi.
Fotografen zouden fotografen niet zijn, als ze niet altijd zoeken naar een interessant plaatje. Wat als je nou in de diaprojectie gaat zitten, levert dat wat op?

paula_in_dia

Paula weet een hoop te vertellen over het leven hier. Want zo makkelijk is het allemaal niet. Er is ontzettend veel werkeloosheid (bovendien is met name de oudere generatie vaak slecht geschoold) en de belastingen blijven maar omhoog gaan. En dan is er, ja toch écht, de mafia, die ook nog eens wat “vraagt” van kleine ondernemers.
Zo vertelt Paula dat ze haar eigen bedrijfje als freelance fotograaf een paar jaar geleden heeft moeten sluiten. Het ging gewoon niet. Ze legt uit: Als zelfstandige betaal je 60% belasting. En dan, “voor bescherming”, gaat er ook nog eens 20% af. Oftewel, je houdt 20% over van wat je hebt verdient. Hoe kan je daarvan leven? Niet, dus.
Het is wel triest. Hoe mooi mijn tijd hier ook is geweest, en hoe mooi en vruchtbaar het land ook is, en zelfs ondanks de bijzondere mensen die ik heb ontmoet, die er echt wat van maken, voel ik een vorm van medelijden met deze regio. Het zit vast in een houtgreep waar niet uit te ontkomen valt. Het is misschien niet op de oppervlakte duidelijk, maar zit wel degelijk onderhuids diep geworteld.
Zolang er geen werk is, de jongeren naar het noorden trekken en niet meer terugkomen, en zoals de mafia blijft bestaan, is het leven hier -hoe mooi ook- ronduit moeilijk.
Het schept ergens begrip voor hoe een “that’s not my problem”-mentaliteit hier heeft kunnen ontstaan. Anderzijds heb ik des te meer waardering voor mensen zoals Antonio en Paula, zoals Christina en Reimer, en zoals Milena en Rossella, die er wél wat van maken!

Wijze lessen op deze laatste, relaxte dag.

Ik neem van iedereen afscheid, we wisselen contactgegevens uit en tenslotte bedank ik Milena voor al haar gastvrijheid en gezelschap de afgelopen tijd. Spero che ci rivedremo presto!

Tegen de avond kom ik thuis, op tijd om nog één keer de “zes uur”-deun te horen. Die zal ik niet missen. 🙂

Ik ga van mijn restjes een laatste maaltje brouwen, spullen inpakken en me voorbereiden op de terugreis morgen.

Rossella ga ik helaas niet meer ontmoeten. Ze wilde nog proberen om deze avond te komen, maar de verantwoordelijkheden op de boerderij roepen haar en ze krijgt het niet voor elkaar. Jammer, maar geen probleem natuurlijk. Ze is één en al gastvrijheid geweest. Ook haar bedank ik voor alles.

Morgen wordt een lange (maar hopelijk ontspannen) dag. Ik ga hier om elf uur weg, eerst weer terug naar Sicilië, een bestemming voor een andere keer. Mijn vlucht is echter pas ‘s avonds, dus ik hoef me niet te haasten. Wel zo prettig. Ik verwacht rond middennacht in Eindhoven aan te komen. En dan nog een stukje naar huis.

Tja.

Sono molto contento. 🙂