Het einde is nabij. Jaja, je hoort het hier eerst! Niet zo zeer der tijden, maar wel der verblijf mijnerzijds in dit mooie uithoekje van de laars. Terwijl ik dit tik wordt het net middennacht dus officieel ben ik “morgen” weer thuis. (Beetje smokkelen: Het is woensdagavond en ik kom zaterdag heel vroeg in de ochtend thuis. Maar ik maak er donderdagochtend en vrijdagnacht van 🙂 )

Hoe dan ook: Als de finale daar is, waarom dan ook geen Grande Finale, no?

Milena had laatst voorgesteld om een dag wat leuks te gaan doen, en die dag was vandaag geworden 🙂 Ze had al bericht dat ze een heel programma had uitgedacht. Ik hoefde maar om tien uur ‘s ochtends in het dorp beneden aan de heuvel te zijn om opgehaald te worden. Perfetto!.
Je moet weten: Zij spreek absoluut nul engels, en mijn italiaans is …come si dice (hoe zeg je dat) …”in ontwikkeling”. Dus als je dan samen anderhalf uur gaat autorijden, wordt dat niet heel erg ongemakkelijk?
Nee, blijkt de conclusie 🙂 Het communiceren gaat best prima. Tuurlijk, als er enorme volzinnen uitkomen, raak ik de draad kwijt, maar als het niet al te moeilijk wordt kan ik het goed volgen en van repliek dienen.
We rijden eerst naar Gioiosa Ionica, een klein dorpje waar we Enzo oppikken, die daar ook heen is gereden. En met z’n drieën rijden we landinwaarts richting Mammola. Daar vlakbij ligt namelijk MuSaBa, Museo Santa Barbara, een kunstpark. Ik had al eens wat gelezen hierover en wist dat het een park met moderne kunst was, maar verder had ik geen idee wat ik moest verwachten. Als we de hoofdweg afslaan, brengt een piepklein, half-overgroeid weggetje ons naar een parkeerplaats.

Vanaf daar lopen we naar het park. Het is een vreemde eerste indruk. We lopen onder een verhoogde snelweg, langs een opgedroogde rivier. Het voelt meer als een scene uit Breaking Bad. Gaat dit wel wat worden?

musaba_entrance_path

Maar na korte tijd zien we al de eerste tekenen van wat hier gaande moet zijn.

musaba_gecko

En dan, zo ineens, komen we uit in een groene tuin, vlak naast diezelfde snelweg. Het behoort bij een verlaten klooster, zo legt Milena uit.

musaba_garden

In de jaren zestig is een artistiek echtpaar hier ingetrokken, en die wonen er nog steeds. Tegenwoordig hebben ze het uitgebreid tot artistiek centrum waar studenten, stagaires en allerhande kunstenaars over de vloer komen, wonen en werken.
En wat blijkt? De vrouwelijke helft van het stel is nederlandse. Ene Hiske Maas.

We lopen het park in. Bij een uitermate charmant huisje treffen we de dame in kwestie. Milena stelt haar een hoop vragen. Ze is momenteel bezig met een project voor schoolkinderen en informeert naar de mogelijkheid om hier een excursie te organiseren.

musaba_hiske_milena

De eerste indruk van het park is moeilijk te beschrijven. De eigenaardige huisjes, zo tussen de schaduw van hoge bomen, met hier en daar een kunstzinnige uitspatting. Het is een vreemde, alternatieve versie van het sprookjesbos in de Efteling. 🙂

musaba1

musaba3

musaba4

Even later stappen we binnen in een gebouw dat ons brengt bij een binnenplaats waar ik mijn ogen bijna niet geloven kan. Ik kan met woorden niet uitleggen wat voor indruk deze mosaïken op me maakten. Zo simplistisch en expressief tegelijk. En zoveel, zon ontzettend veel werk.

musaba_mosaic_detail2

musaba_mosaic_detail

musaba_mosaicness2

musaba_mosaicness

musaba_adam_en_eva

Het zijn allemaal uitdrukkingen van bijbelse verhalen. Ik herken o.a. het laatste avondmaal, de ark van Noach, de barmhartige Samaritaan, Adam en Eva, Mozes en de scheidende zee. Zeer betoverend.
En nog niet helemaal af, dus, zo concludeer ik vaker vandaag, een goede reden om nog een terug te komen!

musaba_mosaic_empty_wall

musaba_brokken

Onderwijl worden we goed in de gaten gehouden door een metalen “bewaker” van -ik schat- zo’n 25 meter hoog.

musaba_guard_low

Wat een fascinerende plek!

Even later lopen we verder de heuvel op, naar het museum. De ligging is zo apart. Het ligt echt pal naast die snelweg en tegelijkertijd kijk je uit op een tuin met z’n bijzondere verschijningen.

musaba_highway

musaba_fountain

Het (kleine) museum is aardig. Er hangen voornamelijk schilderijen van de man van Hiske, Nik Spatari. Ik vind het leuk om te zien, maar zijn stijl beroerd me niet zo.

Er is één schilderij dat ik erg mooi vind, maar dat blijkt dan ook een van de weinige te zijn die niet door hem is geschilderd 🙂 (lastige foto, het zat achter glas)

musaba_interesting_painting

Allora, Het meisje dat ons heeft binnengelaten, geeft ons nog een mini-rondleiding door het naastgelegen kerkje en de ruines van een deel van het duizen jaar oude klooster.

Onze metalen wachter lijkt ineens niet zo groot meer.

musaba_guard_high

De kerk is interessant. Meneertje Nik heeft het plafond beschilderd in een ode aan Michaelangelo’s Sixtijnse capel. Het vertelt het leven en dood van Jacon (Geacobbe).

musaba_fresco

Even later inspecteert Enzo het romeinse bad dat in de ruine is aangetroffen. Siet gutt aus, nah Enzo?

enzo_roman_bath_musaba

We zijn voldaan en klaar. We verlaten deze vreemde, magische en vooral one-of-a-kind plek en rijden weer richting de kust. Naar Roccella, een stadje niet te verwarren met Rossella, mijn huiseigenaresse. 🙂 Op het centrale plein scoren we effe een snelle hap. Daar waren we aan toe. We gaan vanavond bij Christina eten, zegt Milena. Die woont in de heuvels net buiten dit stadje.

Maar goed, tot die tijd kunnen we hier nog wat mooie dingen bekijken.

We bezoeken drie dingen. Helaas stellen ze alle drie ietwat teleur.

De haven. Blijkt uitgestorven. Het is meer een zomer-ding. Bovendien is het restuarantje en de bedrijvigheid daaromheen op woensdag gesloten.

We rijden snel door naar het zeer spectaculair gelegen kasteel dat dramatisch boven de stad uittorend. Boven ontdekken we dat er een full force restauratie in volle gang is. We kunnen niet naar binnen.

roccella_castello_facade

Helaas. Dan maar even genieten van het uitzicht hier, ook geen straf.

vista_roccella

Daarna rijden we nog even door naar een oud kerkje, net buiten de stad. Het is knus gelegen tussen twee grote rotsen. Maar wat blijkt? Ook die staat in de stijgers. De pech van buiten het seizoen komen, denk ik.

Maar goed, nu zijn we alle drie wel moe. Dus we rijden, dat wil zeggen Milena rijdt, het laatste stukje, de heuvels in naar het huisje van Christina en haar man Reimer.

En wat voor een huisje! Hoog, heel hoog in de heuvels, via weggetjes die ik nooit zou kunnen terugvinden, treffen we een klein stukje paradijs.

Christina zwaait ons al lachend welkom. Jeetje, wat wonen zij hier mooi! Reimer begint al vanaf het allereerste moment (ter info: ze zijn van duitse komaf en spreken ook allebei prima engels) enthousiast te vertellen over hoe ze het huis als ruïne hebben gekocht en wat hij allemaal gedaan en gemaakt heeft om het te maken tot wat het nu is. Ik krijg meteen “the tour”, van slaapkamer tot de zonnepanelen op het dak.

terras_reimer_e_enzo

Als we weer terugkomen bij de rest is Christina de volgende die me meeneemt. Tijd voor een wandeling door hun waanzinnige tuin. Ze legt uit dat ze bijna volledig kunnen leven van wat ze in hun tuin verbouwen. Op aardappellen en graan na, groeit hier genoeg groente en fruit voor het hele jaar.

We plukken tomaten, Ik zie onderwijl rijpende sinaasappels en appels. We plukken een aubergine. En dan, och och och, de vijgenbomen. Christina plukt een paar vijgen voor me, van verschillende type bomen, zelfs. Zwarte vijgen en de geel/groene versie. Maar echt, wat is verse vijg gemeen lekker!

Ze legt verder uit dat ze een heel ingenieus watersysteem hebben aangelegd, dat water uit de bergen opvangt in een basin. Het wordt gebruikt voode het huis, de planten, maar ook, heel belangrijk zegt ze, ze hebben een systeem gebouwd ter bescherming voor brand. Dat blijft namelijk een terugkerend gevaar met de droogte hier. Als enigen in de omgeving hebben ze een systeem gemaakt met een hogedrukspuit die een enorm gebied urenlang kan nathouden, mocht er ooit dreiging van een nabije brand zijn. Christina geeft een korte demonstratie. Indrukwekkend.

tuin_christina3

tuin_christina2

oranjes

tuin_christina

Het is wederom een magische plek. Als ik haar vertel dat ze in een paradijsje leeft, denkt Christina twee seconden na en knikt dan lachend. Inderdaaad!

christina

Het avondeten, zojuist zelf geplukt, is heerlijk.

diner_christina_reimer

Het is een gezellige avond en we kletsen wat af. En zo, besef ik, is er een topafsluiting van een topdag van een topvakantie, met topmensen.

‘s Avonds laat nemen we afscheid van Christina en Reimer. Ik krijg nog een aantal vijgen mee (jeuh!) en een bakje kattenvoer voor de kleine rakkers in Pentedatillo. Haha 🙂 We omhelsen elkaar en hopen elkaar ooit weer te zien. Dat hoop ik zeker.

Milena, al de hele ganze dag de taxichauffeusse, brengt Enzo terug naar zijn auto in het dorp. Daar neem ik ook afscheid van hem. Buona vita, amico. Arrivederi, spero.

Daaarna, de laatste stint, rijden we nog een uurtje door het stikdonkere Calabrië, terug naar Pentedatillo. We zijn allebei moe, maar zeer voldaan. Van haar neem ik nog geen afscheid, want, zo hebben we afgesproken, ga ik nog even bij haar langs voor de lunch. En dan is het echt basta.

Grazie mille Milena, Enzo, Christina e Reimer!