Finally, the day has arrived! Ik was -zoals verwacht- aardig vroeg wakker. Toen ik het nog tot 8 uur had weten te rekken besloot ik er maar uit te gaan. Iets over tien uur ging ik op pad, anderhalf uur vroeger dan nodig was. Maar goed, alles was ingepakt, dus wat moet je dan nog thuis?
De rit naar Eindhoven Airport ging vlekkeloos en om twaalf uur parkeerde ik de auto in de garage. De komende uren heb ik gedood zoals je doet op een vliegveld; beetje rondhangen. Even op het dakterras naar de vliegtuigen kijken, wat buiten rondbanjeren, het restaurant aandoen. Ik was het alweer bijna vergeten, maar de blik op het restaurant bracht me onmiddelijk terug naar drie jaar geleden. Hier heb ik destijds in grote frustratie zitten telefoneren met de bank. Maar goed, dit keer had ik zels dat onderdeel onder de knie.

Na enige vertraging ook nog was dan eindelijk het moment daar om te vertrekken. De vlucht ging soepel. Comfy seat met extra beenruimte, heel prettig. Twee seniore duitsers naast me. Guten tag. Guten tag. Schön gutt? Ja sehr gütt. Also…mehr känn ich nicht uhm…nou goed. Beetje dommelen, beetje lezen (jeuh voor oordopjes!). Tijdens het landen zag ik aan de linkerkant de Etna aan me voorbij schuiven. Daar zou ik vannacht overnachten. Maar het duurde nog schrikbarend lang alvorens we daarna ook echt op de grond stonden.
Het vliegtuig uit en de bagage oppikken ging heel vlotjes. Nu pas, op 38-jarige leeftijd, leer ik dat er iets bestaat als de “Schengenlanden”. Wat in deze context zoveel betekent als: Lekker weinig checks. Alleen even langs een cocaïne-snuifhond lopen en hoppakee, ik sta buiten.
Op weg naar de huurauto. Uiteraard is het compleet onduidelijk waar ik de pendelbus moet vinden. Van tevoren was dat ook niet duidelijk aangegeven. Maar goed, een telefoontje biedt uitkomst. Het busje staat vlakbij. Perfetto!
Vijf minuten later stap ik uit op de parkeerplaats van Firefly. Het is nu zo tegen 21:00 uur. Ik ben de enige aanwezige klant. Het papierwerk is zo getekend en ik kan in mijn Opel Corsa in schitterend grijs instappen. Maar in alle eerlijkheid, dit rijdt een stuk beter dan mijn eigen auto (Maar dat doen bijna alle moderne auto’s).
Rijden in Sicilië. Wat zal ik daar eens over zeggen? Okee, laat ik reëel blijven: Het is niet zo bizar als ik vreeste. Nog niet, in ieder geval. De etiquette is gewoon iets anders. Dat wordt al snel duidelijk op de snelweg. Links rijdt altijd -te- hard. Rechts rijdt bijna altijd -te- langzaam. Een vreemde gewaarwording, maar daar is wel een reden voor. De opritten zijn doorgaans ontzettend kort. Een auto kan niet echt op snelheid komen, dus ze gooien hem de weg op en hopen dat de mensen op de snelweg zich maar aanpassen. En inderdaad, dat zie ik ze ook doen. Waar we in Nederland doorgaans opschuiven naar de linkerbaan om ruimte te maken, zie ik dat het hier normaler is om gewoon op de rem te gaan, om de inschuivers ruimte te geven. Stel je voor dat je de hardrijders op de linkerbaan een strobreedte in de weg zou zitten…
Goed, Sicilië dus. In het donker lijkt het behoorlijk op Wales! 🙂 Even een stukje tolweg. Een kilometertje of dertig. Kosten? Zeventig cent.
Na de snelweg begint de klim naar het hotel. Dit moet wel de Etna zijn, maar ik zie er natuurlijk niks van. De klim duurt ongeveer twintig minuten, terwijl ik toch meende dat het hotel aan de voet lag van de vulkaan. Als ik uiteindelijk de parkeerplaats voor het hotel opdraai, wordt ik begroet door een zee van lichtjes. Wauw! Een schitterende beloning op de eerste helft van deze reis!

Ik check in bij een oudere dame die geen woord engels spreekt. Nadat ik duidelijk maak dat ik niet kom om mijn rekening voor het restaurant te betalen, maar om in te checken, zoekt ze mijn reservering op in een boek dat er even oud uitziet als de orginele bijbel. En verrek ja, mijn naam staat er nog in ook! Ik ben benieuwd wie voor haar de booking.com-reserveringen omzet naar deze antieke methode, want ik geloof niet dat ze dat zelf doet.
“Terzo piano!” roept ze terwijl ze me keycard 305 geeft.
“Ok, grazie!”
Ze houdt mijn paspoort. Dat is waar ook, dat doen ze bij ouderwetse hotels nogal eens. Ik vind het een onprettig gevoel om mijn paspoort niet bij me te hebben, maar okee.
De hotelkamer is prima en: Ja, hoor; een balkon met uitzicht op diezelfde zee van grond-sterretjes! Schitterend. De kleinste douchekabine ooit brengt toch een welverdiende verfrissing. Bovendien is de temperatuur in deze kamer enkele graden lager dan in mijn eigen huis. Heerlijk! Nou, even settlen. Nog een krentenbol en een cashewnooitje als geimproviseerd avondmaal. Even wat van mijn gedachten over vandaag opschrijven en dan lekker met mijn boek naar bed!
Morgen wordt vast een leuke dag. Het is twee keer een uurtje rijden; een uur naar Messina, waar ik op de pond stap, en daarna nog een uurtje tot Pentedattilo. Het zal vast wel goed gaan allemaal. Ik kijk er erg naar uit om mijn eindbestemming te bereiken morgen!