Hier is het ding: Pentedattilo ligt helemaal in het zuidelijkste puntje van Calabrië. En laat het nou zo zijn dat er een aantal plaatsen in het noordelijke deel liggen die ik graag wil bezoeken. Maar je wilt ook niet voor elk kerkje of antiek baksteentje op en neer. Tijd dus voor een Grote Tour!
Het zou een tocht worden van bijna 600 kilometer, die me langs de verschillende culturen bracht die samen de mengelmoes vormen wat nu Calabrië heet.

Nadat ik de katten wat te smikkelen heb gegeven,

verlaat ik Pentedattilo, dat in het ochtendgloren ontwaakt.

Tegen elf uur kom ik aan bij mijn eerste bestemming: Squillace. Een dorpje in de bergen (dat zijn ze bijna allemaal 🙂 ) dat ooit van grote betekenis was voor deze streek, met name in de middeleeuwen en de Renaissance. Het duidelijkste bewijs daarvan vind ik op de top van de heuvel. In het kader van “twee honden vechten om één been”: De saracenen en de byzantijnen lagen al een tijdje flink met mekaar in de clinch in dit gebied. Maar rond de 11e eeuw kwamen de noormannen eens buurten, en vonden dat dat maar ‘s afgelopen moest zijn. Ze ruimden het hele zaakje op, namen de boel over en plantte stante pede nog wat bouwwerken neer. Het kasteel van Squillace is zo’n vikingen-bouwsel.

Waar de Romeinen en Byzantijnen doorgaans netjes eerst bakstenen bakken alvorens aan het bouwen te slaan, zie je dat de vikingen niet zo moeilijk doen; ze pakken de stenen die in dat gebied voorhanden zijn, smeren er wat mortel tussen en voilá: kasteel.

Overigens, heb je ooit eerder een geschrokken kasteel gezien?

Ik verken de rest van het dorpje nog een beetje. In een winkeltje bij de kathedraal (yup, de rakker hieronder) koop ik een fles water van maar liefst twee liter. En toch is ‘ie op, voordat ik weer thuis ben.

Op naar de volgende bestemming, één die hoog op mijn wishlist stond. Het is een uurtje rijden als ik Le Castella bereik. Wat? Weer een kasteel? Ja, weer een. Weer noormannen en byzantijnen? Nee, dit keer zijn het de spanjaarden die van zich hebben laten gelden. De koning van Aragon heeft in de 16e eeuw dit optrekje laten bouwen:

Niet verkeerd, he? Het is inmiddels een uur of twee, en het is bloedheet. Er zijn op dit uur maar weinig mensen op de been, eigenlijk is ‘t veel te warm om buiten rond te banjeren, maar ik vind het genieten. Als ik uitgekeken ben, loop ik het restaurant binnen waar ik even later een bord “linguine crema di scampi” voorgeschoteld krijg. Hmm, heerlijk. Zeven dagen in Italië, en dit is pas de eerste keer dat ik pasta eet. Het smaakt verrukkelijk. (Ik had er eigenlijk even een foto van moeten maken, maar het zag er ongeveer zo uit)

Zo, weer energie voor de volgende halte. Ik zat te overwegen of dit wel de moeite waard zou zijn, maar het is niet ver weg van Le Castella en ik heb de tijd, dus ach. Ik ga naar het meest oostelijke puntje van Calabrië: Capo Collona. Een plek waar ooit (400 B.C.) een griekse tempel stond, gewijd aan de godin Hera, vrouw en zus(!) van oppergod Zeus. Ik zeg stond, want aardbevingen en plunderingen hebben ervoor gezorgd dat er nu niks meer staat. Dat wil zeggen, op één kolom na dan:

Tja.

Goed, het is nu een uur of vier. Er is nog één plaats die ik vandaag wil bezoeken. Gelukkig ligt het op de route richting het zuiden. Iets meer dan een uur rijden brengt me naar het plaatsje Roccelletta. Mijn bestemming is een grote olijfgaard, van enkele honderden jaren oud.

Het is een fijne plek, en zelfs de olijven zijn blij:

Maar de olijfgaard is slechts de setting, en niet de reden, waarom ik hierheen ben gekomen. De boerderij is namelijk gebouwd op grond van wat ooit een romeins stadje is geweest, genaamd Scylletium. Terwijl ik wandel tussen de olijfbomen, tref ik dan ook een aantal opzienbarende ruïnes.

Aan het begin van het park staat meteen het meest indrukwekkende bouwwerk: Een byzantijnse basiliek:

De wandeling brengt me tevens langs een twee romeinse theaters, waarvan de laatste, een amfi-theater, nog steeds uitgegraven wordt.

Op de necropolis, die op zichzelf weinig voorstelt, krijg ik een mooi beeld van de gaard en zijn ligging.

Vanaf hier kan ik Catanzaro, de hoofdstad van Calabrië, zien liggen. (Het is op de foto hierboven niet zo goed te zien, maar het ligt links achterin, voorbij de brug.)

Wow. Dit plekje, tussen de olijfbomen, was het hoogtepunt van deze dag. De rust die hier heerst lijkt te reflecteren hoe het ooit geweest moet zijn. Ik ben tevree 🙂

Wat een dag. Noormannen, Spanjaarden, Oude Grieken, Byzantijnen en Romeinen. Ik begin in te zien dat de vraag “Wat is Calabrië?” niet in één zin valt samen te vatten.

Terwijl de zon in de zee zakt, leg ik de laatste kilometers af, terug naar mijn Hobbit-hol in Pentedattilo.