Vrijdag 24 april 2015. 18:18 uur.

Zo, vannochtend zuidwaarts gereden, richting een plaatsje genaamd Volterra. Waarom? Ik heb begrepen dat het een mooi stadje is, bovenop een heuvel. En … er is een Medici fort 🙂 Ja, Medici wat de klok slaat hier, hoor.

De rit van bijna anderhalf uur is aanvankelijk niet bijster interessant: Snelweg. Maar zodra ik daar van afgeleid wordt, kom ik terecht in een schitterend landschap. The Shire, daar moest ik vooral aan denken, maar dan iets warmer 🙂

panorama_near_volterra

Niet veel later rijdt ik het stadje binnen. Ondanks dat het behoorlijk rustig is, kan ik niet zo snel een parkeerplaats vinden. Uiteindelijk vind ik een plek, zo goed als aan de rand van de stad. En dat betekent in dit geval: Weer terug de heuvel op sjouwen. Dat is nog een flinke klim.

Het stadje is inderdaad mooi. Smalle straatjes die elegant afbuigen, er staan een paar oude stadspoorten, van Etruskse afkomst, naar ik begrijp (en dus meer dan 2000 jaar oud). En ook vanaf hier is het uitzicht mooi.

volterra_panorama2

Ik volg een bordje dat wijst richting een heuze Etruskse acropolis. Dat klinkt veelbelovend! De route gaat nog verder omhoog en brengt me een stadspark in. In het gras zijn groepjes kinderen aan het voetballen en relaxen. Verderop doemt het fort op waar ik nog het meest naar uitkeek. Mooi! Ben ik daar ook vlakbij.

medici_fort_volterra

Ik volg het bordje. Hier moet het nu toch ergens zijn. Het bordje wijst van het pad af naar een grasveldje. Daar zit een oude man op een bankje in de zon een boek te lezen. Verder zie ik niemand die aandacht heeft voor dit wonder van de geschiedenis waar ik zo gretig naar op zoek ben! Maar achter een grote boom zie ik dan toch een doorgang in een hek. Ik stap er doorheen. Nu zie ik verderop een soort blokhut, en daarin zit een meisje dat me aankijkt. Dit zal het wel zijn dan. En inderdaad.
“Un biglietto, per favore.”, zeg ik.
“Solo per la acropolis?”
“Sì.” Ik kijk ondertussen nog eens rond. Zijn er hier meer dingen te zien dan?
Ze zegt dat het €2,50 kost. Ik leg het geld neer en ze begint iets op te schrijven. Na enige tijd overhandigd ze mij een handgeschreven toegangsbewijs. Toe maar. Ik bedank haar en met volle verwachting stap verder, de Etruskse acropolis op.

acropolis

Tja. Jaha….Poeh-poeh. Het is…tja, wat is het? Uitgegraven muurtjes van dertig centimeter hoog, hè? Oude muurtjes, denk ik wel. Vast wel. Ga ik vanuit. Oh kijk! Informatiebordjes! Oh ja, er is niet veel meer van over. Nee, dat gevoel bekroop mij ook ja. Romeinen zijn er al ‘s overheen geweest. En veel later hebben ook de Medici’s de boel omgeploegd om een verdedigingslinie voor hun fort te bouwen. Het hele gebied is zo’n vijftig bij dertig meter. En. Dat. Is. Het. Ik ben met vijf minuten weer weg, terugverlangend naar die tijd dat ik nog die €2,50 op zak had.

Maar goed! Hé! Medici fort! Bring it on baby! Ik naar het fort. Hm, er staan wel verdacht veel politie-auto’s hier, wat is dat nou weer allemaal? Als ik vlakbij de ingang kom, zie ik een verklarende boodschap.

Ah.
Ah.

Dus….leuk stadje Volterra. De rit ernaar toe vond ik leuker. Gelukkig mag ik die nog een keer meemaken 🙂

Update: Vond dit wel mooie schemerkleuren:

schemer