Slapen was niet geweldig, maar laten we zeggen functioneel afdoende. Het bed is ook op italiaanse maat gemaakt. Oftewel: Ik slaap de komende weken diagonaal.
Rond een uurtje of negen wordt ik begroet door Rossella. Ze vraagt met een geschokt gezicht of ik wel het muggenwerend apparaatje heb gebruikt. Nee, dat heb ik niet en ze kijkt me met grote ogen aan. Zit je er niet helemaal onder dan? Nou, nu je het zegt, een steek of twee. Het valt mee.
Vanmiddag komen er weer een aantal vrienden langs. Als ik wil, kan ik meeëten. Wellicht, zeg ik, want ik weet nog niet of ik op dat moment thuis ben. Zie maar, zegt ze. Als je er bent maak ik wat voor je klaar. Geweldig.
Ik lig eerst nog wat te lezen en rond een uur of elf besluit ik naar de winkel te gaan. Ik wil toch nog wat spullen in huis hebben. Een half uur hier vandaan ligt een groot winkelcentrum met een ‘ipermercato; een hele grote supermarkt dus. Ik krijg het daar zowaar voor elkaar om héél even internet te hebben! Genoeg om een paar foto’s te versturen en mijn saldo te checken, daarna valt het weer uit. Iets voor drie uur ben ik weer thuis. Yup, met de boodschappen (incl. 12 liter water) de berg weer op.
Op het terras zitten de vrienden van Rossella al. Een van hen, Giorgio, doet me nog het meest denken aan een grijsharige Jezus. Aardige kerel, en hij kan een beetje engels, dat helpt.
De andere vrienden blijken van orgine fransen te zijn. Dat versta ik nog slechter dan italiaans, dus dat doet weinig goed. Ondanks dat heel hartelijk volk.
Ze hebben zelf al gegeten, maar toch maakt Rossella nog iets voor me klaar. Sjonge jonge, ik vind het geweldig, maar ik moet er ook wel even aan wennen, hoor. Terwijl de andere vrienden het dorpje gaan verkennen, zit ik met Giorgio en Rossella te kletsen, terwijl ik m’n broodjes, olijven en geitenkaas eet. En natuurlijjk wat wijn, die haar vriend zelf maakt. En zelfs de wilde kruiden van gisteravond komen op tafel. Het is een soort verre familie van de broccoli, begrijp ik. Man, dat spul is zo lekker!

Giorgio heeft zelf ook een “agriturismo”. Op een stuk papier tekent hij de route uit. Zijn boerderij ligt op de weg richting Stilo, een van de plaatsen die ik zeker wil gaan bekijken. Daarna leert hij me hoe je een cactusvrucht opensnijdt om de zoete ingewanden te eten. Een delicaat werkje, want in de schil zitten dunne naaldjes die aardig kunnen irriteren, dus je moet hem heel precies vastpakken en snijden. De inhoud is verdomd lekker! Ik weet niet goed waarmee ik het moet vergelijken. Misschien iets wat het midden houdt tussen pompoen en meloen?

Wat een leven hier, man. Ik raak wel een beetje ontroerd door al deze goedheid. Dit overtreft wel mijn stoutste verwachtingen, hoor.
Van Rossella koop ik nog een aantal van haar producten, want ze maakt van alles. Pesto, olijfolie, maar ook geitenkaas in olie, artisjokdingetjes, ingedikte aubergines met kruiden, en nog een paar dingen waarvan ik niet precies weet wat het is, maar het ziet er lekker uit. Allemaal ongetwijfeld heerlijk en aangezien ik hier nog wel even ben, komt het vast prima van pas.
Nadat de gasten zijn vertrokken. (Giorgio zegt op de valreep dat als ik nog magazines weet in Nederland die over agriturismo publiceren, dat ik vooral niet moet nalaten zijn bedrijf te noemen. Haha, tuurlijk, zal ik doen. Mooie kerel.) zegt Rossella dat ze de boel aan haar kant van het huis op orde gaat maken en dan ook zelf vertrekt. Prima. Nee, eigenlijk meer dan prima. Want hoe geweldig en lief ze ook is, en ze heeft echt mijn hart gestolen, verlang ik nu ook wel naar een wat langere periode van rust. Over drie of vier dagen zal ze weer eens langskomen, zegt ze. Top, dan tel ik nu twee dagen van complete rust. 🙂
Maandag zijn veel toeristische dingen toch gesloten, dus als ik al een excuus nodig had om morgen lekker op stok te blijven, dan heb ik die bij deze. Lezen, beetje eten, misschien een wandelingetje in het dorp of de vallei. Maar geen grootste plannen. Ik ben gearriveerd en het voelt meer dan goed.

Salute Etna!

N.B.: ‘s Avonds heb ik op eens internet-bereik! Huzah!