Dus….Rome.

Ik had me een iets andere eerste kennismaking voorgesteld.
De avond voor mijn vertrek heb ik nog een ebook op Amazon gekocht. Ik kreeg daarbij bij de betaling met mijn creditcard. Ik dacht er nog niks van. Op Eindhoven Airport kom ik erachter dat ik er ook niet meer mee kan pinnen. Een telefoontje met de bank leert mij dat mijn creditcard is opgezegd. (niet door mij!) Dat is balen. Meteen een nieuwe aangevraagd, maar goed. Die ligt dan in de bus als ik thuiskom, heb ik nu nis meer aan. Vervolgens heb ik een complete blackout, kortsluiting in mijn hoofd: Ik weet nu de pincode van mijn gewone bankpas niet meer! Ik doe 2 pogingen, maar helaas. Aangezien hij de derde mislukking (tijdelijk) geblokkeerd raakt, durf ik dat niet aan.
Je kunt je voorstellen: ik stap niet heel ontspannen op het vliegtuig. Ga ik me mijn code weer herinneren? En wat als de pas toch geblokkeerd raakt? Gelukkig heb ik aardig wat cash op zak. De eerste dagen kom ik wel door.

Tijdens de vlucht dènk ik het nummer weer te herinneren. Ik ben iets meer opgelucht.

Aankomst op Ciampino Aeroporto is aangenaam. Rustig, klein vliegveldje. En wat een heerlijk weertje! 28 graadjes met een briesje.
Ik koop een kaartje voor de shuttlebus naar Rome, Stazione Termini. De busrit is aangenaam. Ik zie wat sterke staaltjes italiaans rijdgedrag om me heen, maar de chauffeur rijdt netjes. Mooi uitzicht naar een steeds drukker wordend centrum. Aquaducten, giardini en palazzi: Mooi!

Ik herken het station al van Google Streetview als we er bijna zijn. Het gebouw is echt groot! Binnen koop ik bij de kiosk een weekkaart voor het OV. Geen gedoe met losse kaartjes.
Daarna loop ik naar het hotel. Met mn zware weekendtas op m’n rug is dat toch nog even een trippel. Het valt al meteen op dat je na elke bocht wel weer ergens een bijzonder pand of plein aantreft. Ik vind de Via Nazionale en beklim de 3 etages. Hijgend kom ik boven en wordt begroet door een typisch authentieke, romeinse…..Indiër. Met een splaakgeblek, nog wel. Praat er iemand engels, kun je hem nog bijna niet verstaan! Na wat uitleg over de omgeving (ik hoor “hey an hey” waarvan ik aannam dat ie “here and here” bedoelde) en het OV “brengt” hij me naar mijn kamer…die direct achter de incheckbalie zit. Okeeee.
De kamer is niet groot. Maar ach. De douche is goed en ik zit niet aan de straatkant, dus het drukke verkeer hoor ik niet. Wel de balie. Dat wordt wat morgenochtend. (Dit bleek mbv oordoppen reuze mee te vallen)
Na gedouched te hebben pak ik mijn camera….en ontdek dat ik de batterij niet heb meegenomen….NEEEEEEEE! Ook dat nog….

Okee, accepteren. Misschien morgen even bij een fotografiezaak binnenlopen.
Ik besluit na de douche een wandeling te gaan maken. Ik wil graag Castel Sant’Angelo zien. Enerzijds omdat ik kastelen altijd indrukwekkend vind en anderzijds omdat het zo’n prominente rol speeldde in Assassin’s Creed: Brotherhood, waarin je het kasteel via de buitenmuur beklimt. Het is volgens Tomtom een half uur lopen. Het is nu tegen half negen ‘s avonds en de zon is onder. Op miijn route kom ik nog een paar andere trekpleisters tegen:

De Trevi-fontijn

Het Pantheon, de tempel gesticht door Marcus Agrippa himself.

Allebei maken indruk, maar wel met honderden toeristen tesamen. Dat doet toch wat iets af aan de ervaring. Het Pantheon hoop ik deze week ook van binnen te gaan bekijken. Ik koop er in een winkeltje nog een veel te dure salame. Toeristenprijzen…

Recht tegenpver de Castel is een brug over de Tiber. Dit is wel ontzettend mooi, zeker met hoe alle gebouwen zijn verlicht. Er wordt een bruidspaar op de brug gefotografeerd. Midden op de brug zit een oude man gitaar te spelen. Tears in heaven, van Eric Clapton. Het klinkt behoorlijk goed en ik leg een eurootje in.

Castel Sant’Angelo

Als je op de brug over de Tiber staat en je kijkt naar links, dan zie je de St. Pieter vlakbij.
Beneden zie ik mensen vissen. Het uitzicht, de muziek, de stromende rivier en de locals die onder de toeristen zitten te vissen…..op dit moment voel ik me eindelijk rustig. Ik blijf er een paar minuten van het uitzicht genieten. Daarna loop ik nog even wat dichter naar het Vaticaan toe voor een foto.

St. Pieter

Op de terugweg vraag ik aan een Carabiniere of hij me kan vertellen waar ik een cash machine kan vinden. Chinese restaurant? No, Cash! For money. Aah, sì! Allora, vedi piazzo? A destra e poi a sinistra è il Banco Nazionale. Of zoiets, naar rechts en dan aan je linkerhand. En zowaar. Hier komt poging nummer 3…Helaas, ook niet goed. Bizar! Hoe kan ik nou dat nummer zomaar vergeten zijn? Mijn kaart is dus nu voor minstens twee dagen geblokkeerd. Woensdagavond misschien weer proberen?
Ik heb dus nu geen manier om aan geld te komen. En hoewel ik cash heb om de dagen door te komen, moet ik het hotel ook nog betalen bij vertrek. Terug op mijn kamer zoek ik uit wat mijn opties zijn. En gelukkig vind ik een mogelijkheid: Western Union. Iemand maakt geld over, geeft de code door aan de ontvanger en die kan het dan handje contantje ophalen.
My friends, you know who you are, ik ben zo blij met jullie!!

Waarschijnlijk van de week in ieder geval weer geld. Ik kan weer iets meer ontspannen.

Avontuurlijk is het wel 🙂

Tijd voor slapen. Ik ben doodop.