Ik stap uiteraard eerst in de metro de verkeerde kant op. Maar ik ben ruim op tijd, dus bij de volgende halte spring ik over, richting Battistini. Als ik om 8 uur Cipro station inloop, zie ik Greg al staan.

Clandestine ontmoetingsplekken 101: Cipro metro stazione @ 8:00 AM op een regenachtige donderdag:

Ik zie een hoop nieuwe gezichten om Greg heen, die gisteren niet bij de Forum tour waren. Sterker nog: De groep is zo groot dat hij in drieën wordt gedeeld. Helaas zit ik niet in de groep van Greg (blauwe arm op de foto) die duidelijk de senior van het hele gebeuren is. Wij krijgen Richard, blauw/grijs/wit gestreepte trui, rechts op de foto. Een jongen (wat zeg ik, hij is mijn leeftijd, maar toch) die in Rome zijn masters degree in theologie heeft gehaald en is blijven hangen. (lees: vriendin gevonden)
Hoewel sympathiek en onderlegd, blijkt Richard niet van hetzelfde kaliber gids als Greg. Bovendien kijkt hij behoorlijk anders tegen dit hele “heilige” gebeuren aan dan Greg, dus helaas: geen catholic jokes vandaag.
We lopen met de drie groepen vanaf Cipro station naar de ingang van de Vaticaanse musea, wat de grootste kunstverzameling ter wereld is. (een feit waarvan ik wel benieuwd naar was hoe Greg hier tegenaan kijkt.)
Voor de ingang krijgen we allemaal een zendertje en een koptelefoontje, zodat we de gids kunnen verstaan zonder dat hij hoeft te schreeuwen. Ook prettig is dat je even wat anders kan bekijken of een foto maken en toch hem kan horen. Wel goed geregeld, eigenlijk.
Het duurt even voor we goed en wel binnen zijn. Eerst langs de douane/metaaldetectors, dan blijkt het aantal kaartjes dat voor de groep geregeld was niet te kloppen en tenslotte is een vrouw vergeten haar tas in te leveren (je mag niet met grote rugtassen rondlopen, ik had de mijne al ingeleverd). Maar uiteindelijk komt het allemaal goed en Richard brengt ons naar de, zoals hij het noemt, “geheime tuinen van de paus”, die volgens hem pas sinds twee weken voor het publiek geopend zijn. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht op de koepel van St. Pieter, achter een mooie rij bomen.
Omdat je in de Sixtijnse kapel niet mag praten, staan er hier in de tuin borden opgesteld, aan de hand waarvan Richard het een en ander uitlegt over de kunstwerken en hun relevantie. En ik moet zeggen: ik heb er praktisch niks van onthouden, want hij praat veel te snel. (ik denk dat hij wat tijd wilde inhalen). Michaelangelo, Raphaël, Bottacelli, yada yada yada.
De slang op een van de fresco’s waar Adam en Eva zowel links als rechts van de boom staan afgebeeld is in de vorm van een vrouw, dat weet ik nog. Het beeld van verleiding was blijkbaar vooral voor een mannenlijk publiek bedoeld.
Het is hier al behoorlijk druk, maar dat is nog niks vergeleken met wat er binnen rondloopt. Het wordt ook steeds drukker. De hoeveelheid beelden en schilderijen is ook gewoon veel te veel, mensen! Richard weet te melden dat het hele museum zo’ 14 kilometer lang is en als je naar elk stuk één minuut gaat kijken, dat je er dan 12 jaar over doet om alles te zien: Ziek veel dus.
Wat inmiddels ook ziek veel begint te worden zijn de mensen. Goeie god (om maar even toepasselijk te doen), wat is het druk! En dan schijnt de ochtend nog het rustigst te zijn!

We komen op het plein met de dennenappel (en de gouden globe), een bekend beeld en belangrijk symbool van de St. Pieter. Maar vraag me er niet naar, ik ben het alweer vergeten. 🙂
Daarna komen we in een paar hele imposante gangen. De eerste staat helemaal vol met bustes en beelden van keizers en pauzen. Dan een lange gang met grote wandkleden. En daarna, en dat maakte op mij de meeste indruk, een enorme gang met kaarten, waarvan het hele plafond ook nog eens is voorzien van fresco’s. Vreemd genoeg zijn de kaarten geschilderd met het zuiden bovenaan. Dit schouwspel is toch wel bizar, hoor. Wat heeft deze extravaganza te maken met het woord van god? Bubkis, if you ask me. Ik vraag me andermaal af of de andere groep al aan het lachen is over wat Greg hier allemaal over te melden heeft. Richard maakt ondertussen een foto van een kaart van Venetië, omdat zijn dochtertje er een werkstuk over maakt. Ook leuk.
Op dit punt is het trouwens echt lemmingenwerk, hoor. Hutje-mutje. En ik besef dat het allemaal teveel is. Teveel kunst en teveel mensen. Ik kan de schoonheid ervan niet in me opnemen of tot me door laten dringen. Ik zou graag op een rustige dag eens terugkomen om een deel van de collectie te bekijken. Maar helaas, er ziijn nooit rustige dagen in het Vaticaan.
We naderen de Sixtijnse kapel en het einde van de tour. Er mag niet worden gefilmd of gefotografeerd en je moet je waffel houden, wordt gemeld, want het is een heilige plaats. Het is er behoorlijk donker, en, ik moet zeggen, wel indrukwekkend. Het bekende beeld van Michaelangelo en god, midden in het plafond, is veel kleiner dan ik dacht. Ik had het beeld voor me dat het halve of hele plafond eruit bestond, maar het is maar een van de hele panelen op het plafond. Sommige zijn wel echt gaaf, en geven bijna een 3D effect als je er vanuit de juiste positie naar kijkt. Ik hoor af en toe een bewaker: “Sshhhh!” sissen, en moet aan Ronald Goedemondt denken 🙂 Hier verblijven we ongeveer een kwartier. Lang genoeg, want tegen die tijd heb ik wel een stijve nek van het omhoog kijken. Het is absoluut indrukwekkend, maar dan toch vooral vanwege het idee dan men zo gek (en zo rijk) is geweest dit te maken. Heilig voelt het allerminst, maar dat zal aan mij liggen. Als je wat heiligheid in jezelf hebt, doet het misschien wat met je. Toch denk ik niet dat de pauzen en kardinalen vaak vlees uit de “vijfde ring” aten. Geen ossestaart voor Petrus’ opvolgers.
Na de Sixtijnse kapel leveren we onze zenders in bij Richard en kunnen we zelf nog even doorlopen. We mogen de rest van het museum op eigen initiatief nog gaan bekijken (want we hebben nog maar iets van een vijfde van het totaal gezien. Maar ik vind het wel even best en neem de andere uitgang, die tevens leidt naar de ingang van de St. Pieter. Dames en heren, that is one big fuckin’ church! Indrukwekkend. Achterin, voorbij het enorme houten object (dat staat recht boven de tombe van Petrus, de eerste paus en Jesus’ main man) zie ik priesters bezig. Ik hoor gezang. Misschien dat de paus er ook zijn ding aan het doen is, maar dat kan ik niet zien. Dat deel is afgesloten voor toeristen. Ik zoek nog even of ik ook bij het graf van Petrus kan komen, maar ik kan de ingang niet vinden en ik ben inmiddels wel een beetje klaar met hutje-mutje lopen. Maar toch grappig om in het gebouw te zijn dat is toegewijd aan de persoon die mijn naam zo populair heeft gemaakt 🙂 High five, Pete!

Ik loop de basillica uit, het bekende St. Pieterplein op. Even een foto van het balkon, natuurlijk.

Het regent nauwelijks meer. En voor ik terugga naar het hotel, moet ik eerst nog mijn tas weer ophalen bij de ingang van het museum, helemaal aan de zijkant van het Vaticaan. Nu, rond 12 uur, zie ik pas hoe druk het inmiddels is geworden. Terwijl ik buitenom langs de noordelijke muur weer terug naar de ingang loop, zie ik hoe groot de rij is voor de mensen die nog naar binnengaan. Het zal om en nabij een kilometer geweest zijn, denk ik. Bi-zar. Gelukkig vind ik bij de ingang (de uitgang eigenlijk) de garderobe en ik ben blij mijn tas met al mijn kostbaarheden weer terug te hebben. (ja, ik vind het nu ineens niet meer zo leuk meer om zonder geld of paspoort ergens
rond te lopen 🙂 )

Ik wandel weer naar Cipro, stap in de metro tot aan Barberini piazzo, en wandel via de Via delle Quattro Fontane terug naar Via Nazionale, en het hotel. Bij de vier fontijnen waar de straat zijn naam aan ontleend, bekijk ik nog even een kerkje, en geef mijn voeten een kleine break. Rond één uur ben ik weer bij het hotel en my feet are killing me. (really, i saw one carrying a knife)

Siesta time! Ik denk dat ik vanavond een restaurantje in de buurt opzoek, ik zie nog wel even.

En dan morgen de laatste echte dag alweer. Ik had aanvankelijk nog Ostia Antica én Tivoli willen bezoeken, maar dar gaat niet meer lukken, dus ik zal moeten kiezen. Ik denk dat het Ostia gaat worden…maar eerst even rust 🙂 Piano, allora.