Wat heb ik goed geslapen! Een fijn bed, de koele kamer en het feit dat ik moe was van een dag lang wachten: Alles tesamen maakt dat ik als een blok heb geslapen! Het geheel had me weer verfrist voor de tweede helft van de heenreis. En kijk! Daar waar de zee van lichtjes mij gisteren begroette, lacht nu de zon, zee en het Siciliaanse landschap me toe!

Na het ontbijt besluit ik nog even wat te gaan liggen lezen. Ik hoef pas om 15:00 uur in Pentedattilo te zijn, en ik wil nog even van de rust genieten. Maar niet veel later vertrek ik dan toch.
De rit naar Messina verloopt heel soepel. Terwijl ik in de haven achterin de rij aansluit voor de volgende overtocht, koop ik nog snel een kaartje. Dat zijn van die typische dingen hier: Ik ben er inmiddels aan gewend, bijvoorbeeld voor de overtocht van Calais naar Dover, dat je vanuit je auto een kaartje koopt. Dan kan er niks misgaan, toch? Het liefst geautomatiseerd, als het even kan.. Niets van dat hier. Je moet echt uitstappen, naar het kantoortje lopen, dat notabene vóór de rij auto’s gevestigd is. Daar kan je bij een loket een kaartje kopen. Like the old days.
Aan boord van de Ferry heb ik een mooi zicht op beide landmassa’s. Bovendien ontsnap ik even aan de brandende stadshitte. Op het dek, neus in de wind, zalig!

Wat ligt Sicilië belachelijk dicht bij het vaste land, trouwens. Ik sta me op het dek af te vragen of ik het zou kunnen zwemmen. Natuurlijk niet, maar dan nog: heel ver is het niet. De overtocht duurt nog geen half uur. Erg van genoten.
En daar ligt ze dan: Calabrië!

En dan dit: Als ik van de boot afrij, ik heb mijn GPS net weer ingesteld, hoor ik -puur toevallig denk ik op dat moment- een bekende stem zingen over de speakers:

The road goes ever on and on
Down from the door where it began.
Now far ahead the road has gone.
And I must follow, if I can.

Gandalf heet me welkom in Calabrië. Ik krijg er helemaal een blij gevoel van. En meteen daarna denk ik: Wat een raar radiostation, dat ze zo’n liedje draaien! Wat blijkt: De USB-ingang is niet alleen bedoeld om de batterij van telefoon op te laden, het herkent ook muziek op iPhones. Maar dat deed ‘ie gisteren niet, dus ik vind het nog steeds een heel passende toevalligheid. Dank je, grijze tovenaar!
Ja, ook Calabrië is mooi! Ik ben behoorlijk op tijd, dus ik besluit eerst naar de supermarkt te gaan. Ik sla vast wat spullen in. De ervaring leert bovendien dat in dit soort afgelegen dorpjes het water uit de kraan niet te drinken is, dus een paar flessen moeten sowieso even gehaald worden. Ook haal ik wat voor de lunch: Bolletjes en wat kaas en salame. En wat witte wijn. Iets zegt me dat ik daar vanavond wel zin in heb. Toen wist ik nog niet dat ik niks daarvan deze dag nodig zou hebben…
De laatste paar kilometers komen me bekend voor. Streetview had alles al verklapt. Wel zo prettig, nu weet ik dat ik goed rijd. Ik herken dan ook de afslag die me naar Pentedattilo gaat brengen.
En enkele minuten later is ze er dan ook echt. Pentedattilo. Wauw!

Ik zet de auto op de parkeerplaats, wat nog best een eindje bij het dorp vandaan is. (de foto hierboven is vanaf daar genomen). Je kan wel verder rijden, maar er staat een bord: “verboden toegang”. Ik ga niet mijn koffer helemaal de heuvel op sjouwen, maar ik durf nu ook niet verder te rijden zonder het eerst te vragen.

Enmaal boven (eerst even op adem komen) stap ik het winkeltje binnen (links op de foto) waarover Rossella had verteld. Een jonge dame zit achter een tafeltje. Ik vraag haar of ze weet waar ik Rossella kan vinden. Certo! Zeker! Loop maar even mee.
We stappen naar buiten en om de hoek roept ze naar beneden: “Rossellaaaaaa!”
Er klinkt geen antwoord, maar ze lijkt zeker te weten dat ik daar moet zijn. Ze wijst me de trap die me erheen brengt. Even later sta ik voor een klein tuinje. Er is een deur en een klein trapje naar de bovenverdieping.
“Rossella?”, vraag ik.
Het gebruinde hoofd van een ietwat oudere vrouw, zwart haar in een knot, verschijnt boven de ballustrade.
“Ah! Ciao! Ciao! Come! Come!”
Ik klim het (hopelijk laatste) trapje op. Ze was druk bezig de boel schoon te maken. Ik ben ook wat te vroeg, misschien had ik even moeten bellen. Hoe dan ook, ze heet me van harte welkom. Ik ga even zitten en kijk vanaf de veranda uit over het dal.
Yes, dit is het wel hoor!

Rossella schenkt me een glas koud water in en plukt van boven onze hoofden een tros druiven.

Na even een paar woorden uitgewisseld te hebben, vraag ik of ik met de auto naar boven kan rijden. Voor de koffer. Ja, dat kan. Even later kom ik er echter achter dat mijn auto niet zo krachtig is als ik had gehoopt. Ik krijg hem de heuvel alleen op door meerdere keren de hellingproef uit te voeren. Als ik bijna bovenaan ben, stinkt de auto inmiddels behoorlijk naar koppelplaat-stress.
Rossella heeft me al horen stunten en is me tegemoet komen lopen. Ze helpt me nog één heuveltje op. Ik zie echter dat de laatste ook weer erg stijl is. Nee, zeg ik tegen haar. Vanaf hier loop ik wel. Ik wil die auto niet nog meer aandoen.
Met de koffer naar boven zeulend, voel ik me echt de rare noorderling. Neem minder bagage mee, man! Of een betere auto! Tja, je kan niet alles hebben. Hoe dan ook. Na het binnenbrengen van de koffer moet ik natuurlijk ook de auto weer terugzetten op de parkeerplaats. En dus nóg een keer naar boven lopen. Ik begin in te zien dat dit bij elke boodschappentocht het geval gaat zijn. Okee, niet megapraktisch. Maar goed, A price i’m very willing to pay.
Rossella is een topwijf. Ze stelt me voor aan drie winkel-eigenaren die vlak boven het huis zaken doen met de toeristen die hier komen. Het voelt een beetje als een kunstcollectief, deze commune. Ons kent ons, maar wel op een prettige manier. Ze lijken allemaal wel schik te hebben in wat ze doen.
Op het terras onder de druiven klets ik, zover dat gaat, een beetje met Rossella. Ze woont vijftig kilometer verderop. Ze heeft een huisje met velden en dieren (geiten, hoor ik later die avond). Ze heeft in dit huisje ook dertig jaar gewoond. En ze komt hier nog regelmatig, maar nu kan ze het afwisselen. Het weer is heerlijk, maar Rossella vindt het maar koud voor de tijd van het jaar. (Het is zeker 25 graden). Voor haar is dit meer de temperatuur van november, zegt ze. Als het aan het eind van de middag begint te regenen lachen we allebei om het “tempo olandese”, het nederlandse weer. (dat was het niet, het waren welgeteld drie motregen-spetters)
“Hoe is het weer in Nederland nu?” vraagt ze.
“Vergelijkbaar met hier, maar daar vinden we het nu warm, terwijl jij het koud vindt.”
Het huisje is ontzettend eenvoudig. Een bed, een koelkast en gaspit. Een tafel en wat stoelen.
Wel een losse badkamer, met bad zowaar. Ik vind het top!

Nadat ik mijn spullen heb uitgepakt, breng ik de rest van de middag door met lezen. Bovenin een van de winkeltjes heeft iemand muziek opgezet. Het is wel prettig, een relaxt soort jazz. Bizar genoeg hoor ik op een gegeven moment een deuntje wat alleen maar herkenbaar is voor iedereen die Battlestar Galactica heeft gezien (spoilers ahead!). Yup, het deuntje waar de Cylon-sleepers door ontwaken. Ik zweer dat ik het hoor! Hoe bizar. Misschien ben ik niet zo menselijk als ik had gedacht…
Om 16:00 uur hoor ik hem voor het eerst: De kerkklok die vlak boven mijn huisje galmt. Ahhhh….lovely. En om 18:00 uur wordt ik nogmaals verrast. Na het slaan van de uren begint namelijk een uitgebreid klokkenspel, wat blijkbaar de vallei erop moet attenderen dat de avond is begonnen. Okee, ik geloof best dat ze dit in de gehele vallei, en een verderop ook wel, kunnen horen! Ik ben benieuwd wat de nacht-policy van de kerkklok is…

Even later wordt het ineens best druk rond het huis. Wat is dit nou? Komen de toeristen het balkon op? Nee, het blijken vrienden van Rossella te zijn. Ze stelt ze voor. Drie dames, één kerel. Aardige lui. Christina schijnt als enige een beetje engels te praten. Dat is misschien voor straks wel fijn.
Want zover ik het begrijp ga ik straks met hun allemaal dineren. Okee dan. Niet wat ik had verwacht (en eerlijk gezegd weet ik niet of ik daar zo’n zin in had), maar waarom ook niet. Het zijn oprecht aardige mensen, en ik ga nog genoeg rust krijgen. Het blijken allemaal kunstenaars te zijn,
En wanneer ontmoet ik anders nou calabrese artiesten? We gaan het zien.
Het diner was heel gezellig! Wat een vriendelijke lui allemaal! Het eten was sowieso goddelijk! Capino Siciliano (als ik het goed onthouden heb) had Milena gemaakt. Onzettend lekker prutje van ui, tomaat, suiker en nog iets.
En gegrilde melanzane (aubergine), insalata, spicey olijven, en wijn om U tegen te zeggen.
Het communiceren gaat ook best okee. Christina kan het beste engels en ze helpt me wel een eind op weg. Na het eten wil Anna wat foto’s laten zien van hun werk. Ze heeft een USB stick bij zich die we in mijn laptop stoppen. Ze hadden eerder dit jaar samen een expositie gemaakt van kunstwerken die ze in de tuin van Rossella hadden opgesteld.
Ik vind niet alles even mooi, maar het is wel leuk om te zien waar ze zich mee bezig ouden. En ze leggen het goed uit, met hun gebrekkige engels en mijn gebrekkige italiaans komen we er prima uit. Leuk. We kunnen het zelfs hebben over vluchtelingen, politiek, waar Van Gogh is geboren en dat Escher een fotoserie had gemaakt van Pentedattilo en andere plaatsen in Calabrië. Ook de betekenis achter hun projecten komt aan bod. Als ik het écht niet meer kan volgen, vult Christina voor me aan.

Ook hebben we gepraat over wat Calabrië onderscheidt van de rest van Italië. Christina legde het goed uit. Zelfs komt ze van orgine, lang-lang geleden, uit Bavaria, en ze zegt dat er wel een overéénkomst is tussen Zuid-Duitsland en Zuid-Italië.
Het is allemaal wat eenvoudiger, misschien wat “aardser”? Wat groffer, zegt ze zelfs. De ietwat denigrerende kwalificatie “terra-terra” wordt genoemd en iedereen lacht in overéénstemming. Ja, dat klopt wel.
Tegen een uur of elf omhelsen we elkaar en vertrekken de gasten. Ze gaan bij Milena slapen, die woont het dichtst bij. Ik tik nog even deze laatste woorden en zeg Rossella welterusten. (die slaapt een etage lager)
Geslaagd? Signorsi!