Zo, dat was het dan. Mijn laatste dag in Calabrië. Het was een dag van relaxtheid. (Ja, dat is nu officieel een woord geworden).

Het einde is nabij. Jaja, je hoort het hier eerst! Niet zo zeer der tijden, maar wel der verblijf mijnerzijds in dit mooie uithoekje van de laars. Terwijl ik dit tik wordt het net middennacht dus officieel ben ik “morgen” weer thuis.

En zo is het ineens wat rustiger qua berichtgeving vanaf deze plek. Is er iets mis? Heeft ‘ie geen zin meer in schrijven? Au contraire!

Ik wordt wakker met zonnig weer. Minder bewolking dan de afgelopen tijd. Ja, besluit ik; ik ga Bova nog een keer proberen!

Na de Grote Tour, ben ik twee dagen thuis gebleven. Even een moment om alle indrukken te verwerken en simpelweg behoefte even helemaal niks 🙂

Hier is het ding: Pentedattilo ligt helemaal in het zuidelijkste puntje van Calabrië. En laat het nou zo zijn dat er een aantal plaatsen in het noordelijke deel liggen die ik graag wil bezoeken. Maar je wilt ook niet voor elk kerkje of antiek baksteentje op en neer. Tijd dus voor een Grote Tour!

Het gros van de dag lui en lezend doorgebracht. Heerlijk! Ook ben ik nog even op uitgeweest. Een van de plaatsen die ik deze vakantie graag wilde gaan bekijken is Bova, een dorpje hier niet ver vandaan.

Vandaag ben ik naar Gerace gereden, een oud stadje hier zo’n anderhalf uur vandaan. De weg erheen, is een mooie coastal ride. De stadjes waar de weg doorheen trekt zien er wel allemaal ongeveer hetzelfde uit. Bij Locri verlaat ik de hoofdweg en begin de klim naar boven.

Zoals ik had voorgenomen, heb ik lekker niks gedaan deze dag. Er waren ook beduidend minder toeristen vandaag, dat maakt het toch iets rustiger nog. Na een middagslaapje heb ik toch nog wel even een klein wandelingete gemaakt door het dorp en langs de rotsen.

Slapen was niet geweldig, maar laten we zeggen functioneel afdoende. Het bed is ook op italiaanse maat gemaakt. Oftewel: Ik slaap de komende weken diagonaal.

Wat heb ik goed geslapen! Een fijn bed, de koele kamer en het feit dat ik moe was van een dag lang wachten: Alles tesamen maakt dat ik als een blok heb geslapen! Het geheel had me weer verfrist voor de tweede helft van de heenreis.

Finally, the day has arrived! Ik was -zoals verwacht- aardig vroeg wakker. Toen ik het nog tot 8 uur had weten te rekken besloot ik er maar uit te gaan. Iets over tien uur ging ik op pad, anderhalf uur vroeger dan nodig was.

Calabrië. Over twee weken zal ik er voet aan wal zetten. Wat staat me te wachten? De geschiedenisboeken schetsen een duister plaatje.

Het is alweer twaalf jaar geleden dat ik voor het eerst in Italië was. Sapri, een dorpje in een kleine baai, een paar honderd kilometer ten zuiden van Napels. Destijds had ik nog geen auto en, met uitzondering van de dag waarop ik Pompeï bezocht, had ik eigenlijk niks te doen. Tien Septemberdagen -alleen- op